"My son......My pride...." என்று அம்மா என்னை அவள் சினேகிதிகளிடம் பெருமையாக அறிமுகம் செய்து வைத்தாள்.
"அட... மைதிலி.. உன் பையனா இது? பரவாயில்லையே... சின்ன வயசுல பார்த்தது.... இப்போ நன்னா வளர்ந்துட்டானே...." யாரோ ஒரு மாமி என்னை பாராட்டினாளா இல்லை என்னை பார்த்து பொறாமை பட்டாளா தெரியவில்லை.
"What is your name young man?" இன்னுமொறு மாது என் தோள்களை பிடித்து திருப்பி கேட்டாள். ஆங்கிலத்தில் கேட்ட அந்த மாடர்ன் மாமியின் அலங்காரம் தேவைக்கு அதிகமோ என்று எண்ணினேன்.
"சந்த்ரு..." என்று ஒற்றை வரியில் பதில் சொன்னேன். அத்தனை பெண்களின் மத்தியில் இருக்கவே கூச்சமாக இருந்தது.
"என்ன க்ளாஸ் படிக்கற... சந்த்ரு?" என்று மற்றுமொறு மாமி கேட்டாள்.
"இந்த வருஷம்தான் என்ஜினியரிங் சேர்ந்தான்..." என்று அம்மாவே பதிலளித்தாள்.
"என்ன மைதிலி... ஜோக்கடிக்கறயா?... வேலைக்கு போற மாதிரி பிள்ளையை வெச்சுண்டு...இப்பத்தான்
காலேஜ் போறான்ற...? அம்மாவுக்கு பெருமை பிடிபடவில்லை. என்னை பெருமையுடன் ஏற இறங்க
பார்த்தாள்.
"மைதிலி...உன்னோட பொண்ணை கண்ணுல காட்டவே இல்லையே...? உன்னோட ஆத்துகாரர் வரலயா?"
"அவ இப்போ பாண்டிச்சேரியில செகண்ட் இயர் மெடிக்கல் படிக்கறா... அவளால வர முடியல... அதான் அழைச்சிண்டு வரலை...அவர் நாளைக்கு மறுநாள்தான் டெல்லியிலிருந்து வரார். ஒரு மீட்டிங்குக்கு போயிருக்கார்... அதான் வரலை" அம்மா சொன்னதும் மற்றவர்கள் பார்வையில் கொஞ்சம் பொறாமை இருந்தது உண்மை. என் அப்பா மாதம் ஒரு முறையாவது டெல்லிக்கு போய் வருவார். உள் துறை அமைச்சகத்தில் முக்கியமான வேலை என்றால் சும்மாவா?
தன் பால்ய சினேகிதியின் பெண் கல்யாணத்திற்கு என்னை கோயம்புத்தூர் வரை அழைத்து வந்திருந்தாள். ஆரம்பத்தில் வரமாட்டேன் என்று சொல்லியிருந்த நான், பின்னர் கல்யாணத்துக்கு வரும் பெண்களை சைட் அடிப்பதற்காகவே வர சம்மதித்தேன். ஆனால் வழக்கம் போலவே எனக்கு ஏமாற்றம்தான். காரணம் அம்மாவை விட அழகான, வடிவான பெண் என் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. எத்தனையோ பழம் போன்ற மாமிகள், அப்போதுதான் கல்யாணமான களையான பெண்கள், பட்டு தாவணி அணிந்த இளம் பிஞ்சு பெண்கள் என்று வகை வகையாக இருந்தாலும் அம்மாவின் அழகுக்கும், கட்டுடலுக்கும் யாருமே இணையாக மாட்டார்கள். பத்தொன்பது வயதான அக்காவுக்கு பக்கத்தில் முப்பத்தாறு வயதான அம்மாவை நிற்க வைத்தால் யாரும் அம்மா பெண் என்று சொல்ல மாட்டார்கள். அக்கா தங்கை என்றுதான் அடித்து சொல்வார்கள். அம்மா அந்த அளவுக்கு உடலை கட்டுகோப்பாகவும், அழகாகவும் வைத்திருந்தாள்.
சிறு வயதிலிருந்தே எனக்கு அம்மா மேல் ஒரு 'விதமான' பிரியம். என்னை மற்ற பையன்கள் கூட 'அம்மா கோண்டு' என்றுதான் அழைப்பார்கள். அந்த அளவுக்கு அம்மா மேல் ஒரு அட்டாச்மெண்ட். அது ஏன் எப்படி ஏற்பட்டது என்று தெரியாது. அம்மாவுக்கு அக்காவைவிட என் மேல் அதிகம் பிரியம் என்பதும் உண்மை. என் முகம் பார்ப்பதற்கு அப்பாவி போல இருந்தாலும், எனக்கு அமைந்த நண்பர்கள் வட்டாரத்தால் நான் பிஞ்சிலேயே பழுத்திருந்தேன். எந்த வயதில் நான் முதன் முதலில் பெண்களை பற்றி நினைத்தேன், எப்போது கை அடிக்க ஆரம்பித்தேன் என்று தெரியாது. ஆனால் இந்த பதினெட்டு வயதில் பாடபுத்தகம் போல ரதிமன்மத கொக்கோக கலையின் எல்லா அம்சங்களையும் படித்து முடித்து விட்டு எப்படியாவது
நமக்கும் 'அந்த' சான்ஸ் கிடைக்காதா என்றிருந்தேன்.
என் உடல் மட்டும் வயதை மீறிய வளர்ச்சியடையவில்லை. சகவாச தோஷத்தாலும், ஏராளமான 'இலக்கிய நூல்களை' படித்த ஞானத்தினாலும் பதினெட்டு வயதிலேயே என் மனமும் பக்குவமடைந்து, உடல் உறவுக்கு தயாரான நிலையில் இருந்தது. குறிப்பாக முறைசாரா உறவுக்கு, இன்னும் குறிப்பாக அம்மாவுடன் சேரும் உடல் உறவுக்கு தயாராக இருந்தது. ஆனாலும் வெளியே எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் அப்பாவி போல அம்மாவுடன் பழகி வந்தேன். இந்த மாதிரியான எண்ணங்கள் என் மனதில் வந்தவுடன் அக்காவை பற்றிய சிந்தனையும் கூடவே வந்தாலும், அம்மாவை நினைத்தவுடன் வரும் கிளுகிளுப்பும், அடி வயிற்றில் எழும் இன்பமும் தனி ரகம்தான். அம்மாவுடன் சேர்ந்து உறவு கொள்வதாக நினைத்து கை அடிக்கும் பழக்கம் எப்போது வந்தது என்றும் தெரியாது.
இப்போதும் இந்த கல்யாண கூட்டத்தில் அம்மாவை தவிர வேறு யாருக்கும் அழகும், மென்மையும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. சிவப்பு நிற பார்டர் வைத்த மயில் கழுத்து நீல நிற பட்டு புடவையில் ஜக ஜகவென்று ஜொலித்தாள். பள பளவென்று இறுக்கமாக சுற்றியிருந்த பட்டு புடவை அம்மாவின் பின்னழகையும், தொடைகளையும் ஸ்பஷ்டமாக காண்பித்தது. சிவப்பு நிற பட்டு ஜாக்கெட் அம்மாவின் இரண்டு பால் முலைகளையும் தூக்கி நிறுத்தியிருந்தது. ஜாக்கெட்டுக்கும், இடுப்பில் இருந்த புடவை கொசுவத்துக்கும் இடையில் இருந்த வெண்ணெய் போன்ற திரண்ட மடிப்பு ஒன்றே அம்மா மேல் மோகம் கொள்ள வைக்கும். அம்மா எப்போதுமே படு சுத்தமாக இருப்பாள். முகத்தை எப்போதும் பளிச்சென்று வைத்திருப்பாள். அம்மா உடை உடுத்தும் விதம், வீட்டை பராமரிக்கும் விதம், எல்லாமே தனி ரகம்தான்.
என்னதான் எனக்குள் பாலுணர்வு ஆசை அந்த வயதிலேயே வந்திருந்தாலும், பல பெண்களின் மத்தியில் இருக்கவே ரொம்பவும் கூச்சமாக இருந்தது. அதுவும் சில பெண்களின் பார்வையும் என்னை அவர்கள் கேட்ட கேள்விகளும் என்னை அதிகமாகவே கூச்சப் பட வைத்தன.
அப்போதுதான் வந்து சேர்ந்த ஒரு பெண்மணி அம்மாவிடம், "அடடே... யாரது? மைதிலியா...." என்று ஆச்சரியமும், சந்தோஷமும் கூட அம்மாவை கட்டிக் கொண்டு தனியே அழைத்து போனாள். "பத்து வருஷம் ஆச்சோ...இல்லியோ... நேக்கு கொஞ்சம் கூட டவுட்டே இல்ல... உன்ன கண்டுபிடிக்க... அப்படியே இன்னனும் சிக்குன்னு இருக்க..." என்று சந்தோஷத்துடன் சொன்னாள். சொன்ன வேகம் குறையாமல் கொஞ்சம் குரலை தாழ்த்தி, "மைதிலி...என்னடி இப்பல்லாம் உன் ஆத்துக்காரர் கை வெக்கறதே இல்லையா... சும்மா அப்படியே கும்முன்னு தூக்கிண்டு நிக்கறது உனக்கு..." என்று சொல்லி குபீர் என்று சிரித்தாள். அம்மா சட்டென்று முகம் சிவக்க, "என்ன பேச்சு பேசற நீ மாலு... வயசு பிள்ளைய வெச்சுண்டு' என்று என்னை கண் காட்டினாள். அப்போதுதான் என்னை பார்த்த 'மாலு', "அடடே... யார் இந்த ஹீரோ...உன் பிள்ளையா!..." என்று "ம்ம்ம்... பரவாயில்லையே...ஆள் நன்னாத்தான் இருக்கான்...நான் மட்டும் கொஞ்சம் லேட்டா பொறந்திருந்தா உன் பிள்ளையையே கல்யாணம் பண்ணியிருப்பேன்... என்ன படிக்கற...?" என்று என்னை கேட்டாள். அவள் வந்தவுடன் அம்மாவின் முலைகளை குறித்து கிண்டல் பண்ணியதும், பின்னர் என்னையே கல்யாணம் பண்ணியிருப்பாள் என்று சொன்னதும் என்னை வெட்கம் பிடுங்கி தின்றது. மெதுவாக அங்கிருந்து நகர்ந்து வேறு இடம் போனேன்.
அதற்குள் வேறு ஒரு பெண் அம்மாவை பார்த்து விட்டு அவளுடன் அளவளாவத் தொடங்கினாள். நான் விலகியதும் அம்மா கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்டாக அவர்களுடன் பேச தொடங்கினாள். ஒரு வேளை அம்மாவும் அவர்கள் போலவே வெளிப்படையாக பேசும் ரகம் போல என்று எண்ணினேன். அதுவும் பால்ய சினேகிதிகள் நெடு நாட்களுக்கு பிறகு ஒன்றாக சேரும் போது நிச்சயம் பேசுவார்கள் என்று எண்ணினேன்.
ஒரு வழியாக கல்யாணம் முடித்து விட்டு ஊர் வந்து சேர ராயில் ஏறினோம். கோயம்புத்தூரிலிருந்து சென்னைக்கு இரவு நேர பயணம். அம்மாவின் தோழி அம்மாவின் முலைகளைப் பற்றி பேசியதை என்னால் மறக்க முடியவில்லை. என்னதான் நான் மனதளவில் அம்மாவை என் காமுகியாக நினைத்திருந்தாலும், இது நாள் வரை அம்மாவை பயம் காரணமாக 'அந்த' எண்ணத்துடன் அணுகியதில்லை. ஆனால் அம்மாவை
பற்றிய 'அந்த' கமெண்ட் எனக்கு கொஞ்சம் கூட தைரியம் கொடுத்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அனேகமாக அம்மாவும் காம உணர்ச்சி மிகுந்தவளாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் இந்த வயதிலும் அப்படி பேசும் தோழி இருக்க முடியுமா? இந்த வயதிலேயே அப்படி பேசினால் அவள் இளவயது காலத்தில் என்னவெல்லாம் பேசியிருப்பார்கள்? அவ்வளவெல்லாம் பேசியிருக்கும் பட்சத்தில் அம்மாவுக்கு உடலுறவு விஷயத்தில் தேவையானதை விட அதிகமாகவே இஷ்டம் இருக்கும் என்றே தோன்றியது. காமத்தில் அசாதாரண ஆசை இருக்கும் பட்சத்தில் முறைசாரா உறவை நிராகரிக்க கொஞ்சமே வாய்ப்புள்ளது என்றும் நினைத்தேன். அதனால் முயன்றால் எப்படியும் அம்மாவை வளைத்து விடலாம் என்றும் தோன்றியது. அதே சமயம், என்னதான் உடலுறவு விஷயத்தில் அதிகம் இஷ்டமிருந்தாலும், முறை சாரா உறவை நிராகரிக்க அதிகம் சந்தர்ப்பம் இல்லையென்றாலும், தன் சொந்த மகனோடு உறவாட எந்த அம்மாவுக்குத்தான் முடியும் என்றும் நினைக்க தோன்றியது. ஏன் முடியாது? என் மேல் அதிகபட்ச பாசம் வைத்திருக்கும் அம்மாவிடம் என் ஆசையை தகுந்த படி சொன்னால் ஏன் கேட்க மாட்டாள் என்றும் நினைக்கத் தோன்றியது.
'இன்று இரவு நானும் அம்மாவும் தன்னந்தனியாக ரயிலில் பிரயாணம் செய்யப் போகிறோம், மெதுவாக அம்மா மேல் கை வைத்தால்தான் என்னவாகும் பார்க்கலாம்' என்ற எண்ணம் திடீரென்று வந்தது. அமைந்து விட்டால்?? அதை நினைக்கும் போதே மனதில் ஒரு பயம் கலந்த கிளுகிளுப்பும், அடக்க முடியாத ஆர்வமும் வந்தது. நல்ல வேளையாக எங்கள் கூபேயில் எங்களை தவிர வேறு யாருமில்லை. அம்மாவின் முலைகளை பற்றி அவள் தோழி சொன்ன கமெண்ட் என்னை 'இன்று எப்படியும் அம்மாவை சுவைத்து விடலாம்' என்று வெறியுடன் நினைக்கத் தோன்றியது. பட்டு புடவையிலிருந்து வழ வழப்பான ஷிபான் புடவைக்கு மாறியிருந்தாள். எந்த புடவை கட்டியிருந்தாலும், அம்மாவின் அழகும் சுத்தமும் தனிரகம்தான். காலையில் பட்டு புடவையில் கம்பீரமாக தெரிந்தவள், இப்போது ஷிபான் சேலையில் ஸ்மார்ட்டாக தெரிந்தாள். அம்மா அணிந்திருந்த மெல்லிய ஷிபான் புடவை மடிப்பில்லாத ஒற்றையில் அவளின்
ஜாக்கெட்டையும், இடுப்பையும் மிக மெல்லியதாக காட்டியது. என் உணர்ச்சிகளை மிகுந்த கடினத்துடன் மறைத்து சாதாரணமாக நடந்து கொண்டேன்.
ட்ரெயின் கொஞ்ச தூரம் தூக்கம் வருவது போல கை கால்களை முறுக்கி கொட்டாவி விட்டேன்.
"சந்த்ரு... உனக்கு தூக்கம் வந்தா படுத்துக்கோயேன்..." என்று அம்மா சொன்னதும் சட்டென்று அம்மாவின் மடியிலேயே படுத்துக் கொண்டேன். அம்மாவின் மடியில் படுப்பதே தனி சுகம்தான். அம்மாவின் மென்மையும் அவள் புடவையின் சலசலப்பும், அந்த தனிமையும் எனக்கு போதையாக இருந்தது. படுத்து கொண்டதும் அம்மா என் தலைமுடிகளை தன் கையால் நீவி விட்டாள். ஆனால் பயம் காரணமாக என்னால்தான் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. பக்க வாட்டில் தலை வைத்து படுத்திருப்பதைவிட குப்புற படுத்தால், ஒரு கையால் அம்மாவின் தொடையையும் மற்ற கையால் அம்மாவின் பிருஷ்டத்தையும் பிடிக்கலாம் என்று எண்ணி பொசிஷன் மாறினேன். அப்படியே என் தலையை அம்மாவின் மடியில் இன்னமும் ஆழமாக பதித்தேன். திட்டமிட்டபடியே இடது கையால் அம்மாவின் வலது தொடையையும், வலது கையால் அம்மாவின் பிருஷ்ட பாகத்தையும் அழுந்த பிடித்து இறுக்கிக் கொண்டேன். அம்மாவிடமிருந்து எதிர்ப்பு ஒன்றும் வரவில்லை. ஜட்டிக்குள் என் தண்டு மெள்ள தினவெடுத்தது. அம்மா இப்போது தன் இரண்டு கைகளையும் சேர்த்து என் தலையை கோதி விட்டாள். என் முகம் முழுவதும் அம்மாவின் இரண்டு மென்மையான தொடைகளுக்கும் இடையில் பதிந்து கிட்டத்தட்ட அம்மாவின் பெண்மையை முட்டியது. புடவையும் பாவாடையும் மட்டுமே தடுத்தன. இடது கையால் அம்மாவின் தொடைகளை வருடிக் கொண்டே, வலது கையால் அம்மாவின் பிருஷட்டத்தை அழுத்தினேன். இன்னமும் அம்மாவிடமிருந்து எந்தவித எதிர்ப்பும் இல்லை, அதே சமயம் எனக்கு சம்மதமாக சைகையும் இல்லை. காமத்தினூடே எனக்கு பயமும் வந்தது. திடீரென்று அம்மா கோபித்து கொண்டால் என்னாவது? மேற்கொண்டு தைரியம் இல்லாமல் களைப்பில் அப்படியே தூங்கிவிட்டேன்.
சென்னை வந்ததும்தான் எழுந்தேன். எழுந்தவுடன் முன்னிரவு நான் எடுத்த முயற்சி ஞாபக்த்திற்கு வந்தது. அம்மாவை பார்த்தேன். அம்மா முகத்தில் ஒன்றும் தெரியவில்லை. சாதாரணமாகத்தான் இருந்தாள். இன்னும் கூட முயற்சி செய்திருக்கலாமோ என்று தோனியது. அடடா... ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பத்தை தவற விட்டு விட்டோமே என்று வருத்தமாக இருந்தது. ஆனால் அடுத்த வாரமே என்னுடைய நெடுநாள் தாகம்
தீரும் என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது.
மீண்டும் அம்மாவை நினைத்து கொண்டு கையடிக்கும் பழைய வாழ்க்கைக்கு திரும்பினேன். நாங்கள் சென்னை வந்து சேர்ந்த ஒருவாரத்தில் அப்பா மீண்டும் டெல்லிக்கு போக வேண்டியிருந்தது. அப்போதும் எனக்கு அந்த அருமையான வாய்ப்பு கிடைக்கும் என்று தெரியாது. டெல்லியில் காலையில் பத்து மணிக்கு மீட்டிங், அதனால் விடிகாலை ப்ளைட் பிடித்தால் போய் விடலாம் என்று அப்பாவும், அவருடைய சக அதிகாரிகளும் முடிவு செய்திருந்தார்கள். நான்கு மணிக்கு ப்ளைட், அதனால் மூன்று மணிக்கே ஏர்போர்ட்டில் இருக்க வேண்டும். வழக்கமாக அம்மாவோ இல்லை நானோதான் அப்பாவை ஏர்போர்ட்டில் வழி அனுப்பி வைத்து விட்டு வருவோம். அன்று அந்த விடிகாலையில் எனக்கு ரொம்பவும் தூக்கிக் கொண்டு நின்றது. வழக்கம் போல அம்மாவை நினைத்து சுகமான சுகத்துடன் கை அடித்து முடிக்கவும் அம்மா என் அறைக்கு வரவும் சரியாக இருந்தது. என்னை எழுப்பி ஏர்போர்ட்டுக்கு வரச்சொன்னாள். அம்மா சொல்லை என்றுமே தட்டாத பிள்ளையாக நானும் எழுந்து முகம் மட்டும் அலம்பிக் கொண்டு தயாரானேன். ஆனால் அம்மா அந்த விடிகாலையிலும் குளித்து முடித்து புத்தம் புதிய வெள்ளை மலர் போல பளிச்சென்று வெள்ளை புடவை, வெள்ளை ஜாக்கெட்டில் இருந்தாள். வெள்ளை ஜாக்கெட்டின் உள்ளே அம்மாவின் கருப்பு நிற
பிரா கவர்ச்சியுடன் தெரிந்தது. அப்பாதான் கார் ஓட்டினார். போகும் வழியில் தன்னுடைய சக அலுவலரையும் அழைத்துக் கொண்டு ஏர்போர்ட் போனோம்.
அப்பா உள்ளே போனதும் நானும் அம்மாவும் புறப்பட தயாரானோம். அன்று ஏர்போர்ட்டில்யாந்த விடிகாலையிலும் வழக்கத்துக்கு மாறாக
நிறைய கூட்டம். வளைகுடா நாட்டிலிருந்த வந்திருந்த ஏதோவொரு �ப்ளைட்டிலிருந்து அப்போதுதான் ஜனங்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். திடீரென்று ஒரு வயதான பெண்மணி, "என் செல்லமே.....எப்படிய்யா இருக்க...ராஜா...கண்ணா...குழந்தே..." என்று அழுகையினூடே தன் மகனை கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அனேகமாக அந்த ஆள் வெகு நாட்களுக்கு பிறகு வருபவனாக இருக்க வேண்டும். அம்மாவின் பாச பிணைப்பில் அந்த ஆள் சந்தோஷத்தின் ஊடாக சங்கடத்தில் நெளிந்தான். அந்த பெண்மணியோ தன் மகனை விடுவதாக இல்லை. அந்த காட்ச்சியை பார்க்க எனக்கு சிரிப்பாக இருந்தது. நான் மட்டும் சிரிக்கவில்லை. கூட இருந்தவர்களும் சந்தோஷத்தில் சேர்ந்து சிரித்தார்கள். அந்த அம்மா தன் மகன் மேல் உள்ள பாசத்தை வெளிப்படுத்திய விதம் எனக்கு சிரிப்பு வந்தாலும் ஆச்சரியமளித்தது. இப்படி கூடவா இருக்க முடியும்? என்னதான் இருந்தாலும் அந்த ஆளுக்கு முப்பது வயதாவது இருக்கும். இந்த வயதில் கூட இப்படியா கட்டி பிடித்து முத்தம் கொடுப்பது? அதுவும் நடு ரோட்டில்?
வரும் போது நானே காரை ஓட்டினேன். அந்த காட்சியை நினைத்து மீண்டும் சிரித்து விட்டேன்.
"என்ன சிரிப்பு...சந்த்ரு?" என்று அம்மா கேட்டாள்.
"இல்லம்மா...அந்த ஆள் ரொம்ப நாள் தள்ளி இப்பத்தான் ஊருக்கு வந்திருக்கான் போல இருக்கு... அவனோட அம்மா ஏர்போர்ட்டுன்னும் பாக்காம அந்த ஆளை கட்டி பிடிச்சி கொஞ்சிண்டிருக்கா... அதுவுமில்லாம அந்த ஆளை 'குழந்தை...கண்ணா...' ன்னு சொல்லி முத்தம் கொடுத்தா பார்... எனக்கு சிரிப்பு வந்திடிச்சி... அதான்" என்று சொல்லி மேலும் சிரித்தேன். ஆனால் அம்மா சிரிக்கவில்லை. முகத்தை சீரியஸாக வைத்து கொண்டு,
"இதுல என்ன சிரிப்பு வேண்டியிருக்கு...எத்தனை வருஷம் கழிச்சி தன்னோட பிள்ளையை பார்க்கிறாளோ என்னமோ! அதான் கொஞ்சம் எமோஷனலா ஆயிட்டா..."
"அதுக்காக நடு ரோட்டிலயா... கட்டி பிடிச்சி முத்தம் கொடுப்பா?" என்று நான் சிரிப்பை நிறுத்தாமல் சொன்னேன்.
"உனக்கு அம்மாவோட பாசம் இப்ப புரியாது...அதான் சிரிப்பா இருக்கு..." என்று அம்மா விடாமல் தொடர்ந்தாள்.
"என்னம்மா...நீ... அந்த ஆள் என்ன குழந்தையா...கல்யாணமே ஆகியிருக்கும்... மினிமம் அந்த ஆளுக்கு முப்பது வயசிருக்கும்..." என்றேன்.
"வயசானா என்ன? ஒரு அம்மாவுக்கு தன் பிள்ளை என்னைக்குமே குழந்தைதான். பெத்த பாசம் அப்படி! வயசென்ன ஒரு ப்ராப்ளமா?" என்றாள்.
"சும்மா இரும்மா...தோளுக்கு மேல வளர்ந்துட்டா தோழன்னுதான சொல்றா!... என்ன குழந்தை வேண்டியிருக்கு?" என்றேன்.
"உனக்கு புரியல... சந்த்ரு... ஒரு அம்மாவுக்கு தன்னோட பிள்ளை சாகற வரைக்கும் குழந்தைதான்..." என்று சீரியஸாக சொன்னாள்.
"கமான் அம்மா... வயசான ஆளை குழந்தை மாதிரி ட்ரீட் பண்ண முடியுமாம்மா?" என்று நானும் சீரியஸாக அம்மாவுடன் விவாதத்தில் இறங்கினேன்.
"ஏன் முடியாது? ஒரு அம்மாவால முடியும். அதான் அம்மா பாசம். அம்மாவால முடியாதது எதுவும் இல்லை" என்று அம்மா தீர்மானமாக சொன்னாள்.
"என்னம்மா... அம்மாவால முடியும்னா கூட ஒரு பையனால அதை எப்படி அக்செப்ட் பண்ண முடியும்? அந்த ஆளை நீ பார்த்தியோ இல்லியோ...ரொம்ப எம்பராஸிங்கா பீல் பண்ணலை?" என்று கேட்டேன்.
"ஏன்... நீயும் அந்த மாதிரிதான் எடுத்துப்பியா?...உன்ன பெத்த அம்மாதானன்னு பாசிடிவ்வா எடுத்துக்க மாட்டியா?" என்றவுடன் எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. விஷயம் கடைசியில் எங்கள் பக்கம் திரும்பியிருக்கின்றது. நான் ஒன்றும் சொல்லாமல் மௌனமாக இருந்தேன். அம்மா விடாமல் லேசாக சிரித்துக் கொண்டே.
"அட... மைதிலி.. உன் பையனா இது? பரவாயில்லையே... சின்ன வயசுல பார்த்தது.... இப்போ நன்னா வளர்ந்துட்டானே...." யாரோ ஒரு மாமி என்னை பாராட்டினாளா இல்லை என்னை பார்த்து பொறாமை பட்டாளா தெரியவில்லை.
"What is your name young man?" இன்னுமொறு மாது என் தோள்களை பிடித்து திருப்பி கேட்டாள். ஆங்கிலத்தில் கேட்ட அந்த மாடர்ன் மாமியின் அலங்காரம் தேவைக்கு அதிகமோ என்று எண்ணினேன்.
"சந்த்ரு..." என்று ஒற்றை வரியில் பதில் சொன்னேன். அத்தனை பெண்களின் மத்தியில் இருக்கவே கூச்சமாக இருந்தது.
"என்ன க்ளாஸ் படிக்கற... சந்த்ரு?" என்று மற்றுமொறு மாமி கேட்டாள்.
"இந்த வருஷம்தான் என்ஜினியரிங் சேர்ந்தான்..." என்று அம்மாவே பதிலளித்தாள்.
"என்ன மைதிலி... ஜோக்கடிக்கறயா?... வேலைக்கு போற மாதிரி பிள்ளையை வெச்சுண்டு...இப்பத்தான்
காலேஜ் போறான்ற...? அம்மாவுக்கு பெருமை பிடிபடவில்லை. என்னை பெருமையுடன் ஏற இறங்க
பார்த்தாள்.
"மைதிலி...உன்னோட பொண்ணை கண்ணுல காட்டவே இல்லையே...? உன்னோட ஆத்துகாரர் வரலயா?"
"அவ இப்போ பாண்டிச்சேரியில செகண்ட் இயர் மெடிக்கல் படிக்கறா... அவளால வர முடியல... அதான் அழைச்சிண்டு வரலை...அவர் நாளைக்கு மறுநாள்தான் டெல்லியிலிருந்து வரார். ஒரு மீட்டிங்குக்கு போயிருக்கார்... அதான் வரலை" அம்மா சொன்னதும் மற்றவர்கள் பார்வையில் கொஞ்சம் பொறாமை இருந்தது உண்மை. என் அப்பா மாதம் ஒரு முறையாவது டெல்லிக்கு போய் வருவார். உள் துறை அமைச்சகத்தில் முக்கியமான வேலை என்றால் சும்மாவா?
தன் பால்ய சினேகிதியின் பெண் கல்யாணத்திற்கு என்னை கோயம்புத்தூர் வரை அழைத்து வந்திருந்தாள். ஆரம்பத்தில் வரமாட்டேன் என்று சொல்லியிருந்த நான், பின்னர் கல்யாணத்துக்கு வரும் பெண்களை சைட் அடிப்பதற்காகவே வர சம்மதித்தேன். ஆனால் வழக்கம் போலவே எனக்கு ஏமாற்றம்தான். காரணம் அம்மாவை விட அழகான, வடிவான பெண் என் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. எத்தனையோ பழம் போன்ற மாமிகள், அப்போதுதான் கல்யாணமான களையான பெண்கள், பட்டு தாவணி அணிந்த இளம் பிஞ்சு பெண்கள் என்று வகை வகையாக இருந்தாலும் அம்மாவின் அழகுக்கும், கட்டுடலுக்கும் யாருமே இணையாக மாட்டார்கள். பத்தொன்பது வயதான அக்காவுக்கு பக்கத்தில் முப்பத்தாறு வயதான அம்மாவை நிற்க வைத்தால் யாரும் அம்மா பெண் என்று சொல்ல மாட்டார்கள். அக்கா தங்கை என்றுதான் அடித்து சொல்வார்கள். அம்மா அந்த அளவுக்கு உடலை கட்டுகோப்பாகவும், அழகாகவும் வைத்திருந்தாள்.
சிறு வயதிலிருந்தே எனக்கு அம்மா மேல் ஒரு 'விதமான' பிரியம். என்னை மற்ற பையன்கள் கூட 'அம்மா கோண்டு' என்றுதான் அழைப்பார்கள். அந்த அளவுக்கு அம்மா மேல் ஒரு அட்டாச்மெண்ட். அது ஏன் எப்படி ஏற்பட்டது என்று தெரியாது. அம்மாவுக்கு அக்காவைவிட என் மேல் அதிகம் பிரியம் என்பதும் உண்மை. என் முகம் பார்ப்பதற்கு அப்பாவி போல இருந்தாலும், எனக்கு அமைந்த நண்பர்கள் வட்டாரத்தால் நான் பிஞ்சிலேயே பழுத்திருந்தேன். எந்த வயதில் நான் முதன் முதலில் பெண்களை பற்றி நினைத்தேன், எப்போது கை அடிக்க ஆரம்பித்தேன் என்று தெரியாது. ஆனால் இந்த பதினெட்டு வயதில் பாடபுத்தகம் போல ரதிமன்மத கொக்கோக கலையின் எல்லா அம்சங்களையும் படித்து முடித்து விட்டு எப்படியாவது
நமக்கும் 'அந்த' சான்ஸ் கிடைக்காதா என்றிருந்தேன்.
என் உடல் மட்டும் வயதை மீறிய வளர்ச்சியடையவில்லை. சகவாச தோஷத்தாலும், ஏராளமான 'இலக்கிய நூல்களை' படித்த ஞானத்தினாலும் பதினெட்டு வயதிலேயே என் மனமும் பக்குவமடைந்து, உடல் உறவுக்கு தயாரான நிலையில் இருந்தது. குறிப்பாக முறைசாரா உறவுக்கு, இன்னும் குறிப்பாக அம்மாவுடன் சேரும் உடல் உறவுக்கு தயாராக இருந்தது. ஆனாலும் வெளியே எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் அப்பாவி போல அம்மாவுடன் பழகி வந்தேன். இந்த மாதிரியான எண்ணங்கள் என் மனதில் வந்தவுடன் அக்காவை பற்றிய சிந்தனையும் கூடவே வந்தாலும், அம்மாவை நினைத்தவுடன் வரும் கிளுகிளுப்பும், அடி வயிற்றில் எழும் இன்பமும் தனி ரகம்தான். அம்மாவுடன் சேர்ந்து உறவு கொள்வதாக நினைத்து கை அடிக்கும் பழக்கம் எப்போது வந்தது என்றும் தெரியாது.
இப்போதும் இந்த கல்யாண கூட்டத்தில் அம்மாவை தவிர வேறு யாருக்கும் அழகும், மென்மையும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. சிவப்பு நிற பார்டர் வைத்த மயில் கழுத்து நீல நிற பட்டு புடவையில் ஜக ஜகவென்று ஜொலித்தாள். பள பளவென்று இறுக்கமாக சுற்றியிருந்த பட்டு புடவை அம்மாவின் பின்னழகையும், தொடைகளையும் ஸ்பஷ்டமாக காண்பித்தது. சிவப்பு நிற பட்டு ஜாக்கெட் அம்மாவின் இரண்டு பால் முலைகளையும் தூக்கி நிறுத்தியிருந்தது. ஜாக்கெட்டுக்கும், இடுப்பில் இருந்த புடவை கொசுவத்துக்கும் இடையில் இருந்த வெண்ணெய் போன்ற திரண்ட மடிப்பு ஒன்றே அம்மா மேல் மோகம் கொள்ள வைக்கும். அம்மா எப்போதுமே படு சுத்தமாக இருப்பாள். முகத்தை எப்போதும் பளிச்சென்று வைத்திருப்பாள். அம்மா உடை உடுத்தும் விதம், வீட்டை பராமரிக்கும் விதம், எல்லாமே தனி ரகம்தான்.
என்னதான் எனக்குள் பாலுணர்வு ஆசை அந்த வயதிலேயே வந்திருந்தாலும், பல பெண்களின் மத்தியில் இருக்கவே ரொம்பவும் கூச்சமாக இருந்தது. அதுவும் சில பெண்களின் பார்வையும் என்னை அவர்கள் கேட்ட கேள்விகளும் என்னை அதிகமாகவே கூச்சப் பட வைத்தன.
அப்போதுதான் வந்து சேர்ந்த ஒரு பெண்மணி அம்மாவிடம், "அடடே... யாரது? மைதிலியா...." என்று ஆச்சரியமும், சந்தோஷமும் கூட அம்மாவை கட்டிக் கொண்டு தனியே அழைத்து போனாள். "பத்து வருஷம் ஆச்சோ...இல்லியோ... நேக்கு கொஞ்சம் கூட டவுட்டே இல்ல... உன்ன கண்டுபிடிக்க... அப்படியே இன்னனும் சிக்குன்னு இருக்க..." என்று சந்தோஷத்துடன் சொன்னாள். சொன்ன வேகம் குறையாமல் கொஞ்சம் குரலை தாழ்த்தி, "மைதிலி...என்னடி இப்பல்லாம் உன் ஆத்துக்காரர் கை வெக்கறதே இல்லையா... சும்மா அப்படியே கும்முன்னு தூக்கிண்டு நிக்கறது உனக்கு..." என்று சொல்லி குபீர் என்று சிரித்தாள். அம்மா சட்டென்று முகம் சிவக்க, "என்ன பேச்சு பேசற நீ மாலு... வயசு பிள்ளைய வெச்சுண்டு' என்று என்னை கண் காட்டினாள். அப்போதுதான் என்னை பார்த்த 'மாலு', "அடடே... யார் இந்த ஹீரோ...உன் பிள்ளையா!..." என்று "ம்ம்ம்... பரவாயில்லையே...ஆள் நன்னாத்தான் இருக்கான்...நான் மட்டும் கொஞ்சம் லேட்டா பொறந்திருந்தா உன் பிள்ளையையே கல்யாணம் பண்ணியிருப்பேன்... என்ன படிக்கற...?" என்று என்னை கேட்டாள். அவள் வந்தவுடன் அம்மாவின் முலைகளை குறித்து கிண்டல் பண்ணியதும், பின்னர் என்னையே கல்யாணம் பண்ணியிருப்பாள் என்று சொன்னதும் என்னை வெட்கம் பிடுங்கி தின்றது. மெதுவாக அங்கிருந்து நகர்ந்து வேறு இடம் போனேன்.
அதற்குள் வேறு ஒரு பெண் அம்மாவை பார்த்து விட்டு அவளுடன் அளவளாவத் தொடங்கினாள். நான் விலகியதும் அம்மா கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்டாக அவர்களுடன் பேச தொடங்கினாள். ஒரு வேளை அம்மாவும் அவர்கள் போலவே வெளிப்படையாக பேசும் ரகம் போல என்று எண்ணினேன். அதுவும் பால்ய சினேகிதிகள் நெடு நாட்களுக்கு பிறகு ஒன்றாக சேரும் போது நிச்சயம் பேசுவார்கள் என்று எண்ணினேன்.
ஒரு வழியாக கல்யாணம் முடித்து விட்டு ஊர் வந்து சேர ராயில் ஏறினோம். கோயம்புத்தூரிலிருந்து சென்னைக்கு இரவு நேர பயணம். அம்மாவின் தோழி அம்மாவின் முலைகளைப் பற்றி பேசியதை என்னால் மறக்க முடியவில்லை. என்னதான் நான் மனதளவில் அம்மாவை என் காமுகியாக நினைத்திருந்தாலும், இது நாள் வரை அம்மாவை பயம் காரணமாக 'அந்த' எண்ணத்துடன் அணுகியதில்லை. ஆனால் அம்மாவை
பற்றிய 'அந்த' கமெண்ட் எனக்கு கொஞ்சம் கூட தைரியம் கொடுத்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அனேகமாக அம்மாவும் காம உணர்ச்சி மிகுந்தவளாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் இந்த வயதிலும் அப்படி பேசும் தோழி இருக்க முடியுமா? இந்த வயதிலேயே அப்படி பேசினால் அவள் இளவயது காலத்தில் என்னவெல்லாம் பேசியிருப்பார்கள்? அவ்வளவெல்லாம் பேசியிருக்கும் பட்சத்தில் அம்மாவுக்கு உடலுறவு விஷயத்தில் தேவையானதை விட அதிகமாகவே இஷ்டம் இருக்கும் என்றே தோன்றியது. காமத்தில் அசாதாரண ஆசை இருக்கும் பட்சத்தில் முறைசாரா உறவை நிராகரிக்க கொஞ்சமே வாய்ப்புள்ளது என்றும் நினைத்தேன். அதனால் முயன்றால் எப்படியும் அம்மாவை வளைத்து விடலாம் என்றும் தோன்றியது. அதே சமயம், என்னதான் உடலுறவு விஷயத்தில் அதிகம் இஷ்டமிருந்தாலும், முறை சாரா உறவை நிராகரிக்க அதிகம் சந்தர்ப்பம் இல்லையென்றாலும், தன் சொந்த மகனோடு உறவாட எந்த அம்மாவுக்குத்தான் முடியும் என்றும் நினைக்க தோன்றியது. ஏன் முடியாது? என் மேல் அதிகபட்ச பாசம் வைத்திருக்கும் அம்மாவிடம் என் ஆசையை தகுந்த படி சொன்னால் ஏன் கேட்க மாட்டாள் என்றும் நினைக்கத் தோன்றியது.
'இன்று இரவு நானும் அம்மாவும் தன்னந்தனியாக ரயிலில் பிரயாணம் செய்யப் போகிறோம், மெதுவாக அம்மா மேல் கை வைத்தால்தான் என்னவாகும் பார்க்கலாம்' என்ற எண்ணம் திடீரென்று வந்தது. அமைந்து விட்டால்?? அதை நினைக்கும் போதே மனதில் ஒரு பயம் கலந்த கிளுகிளுப்பும், அடக்க முடியாத ஆர்வமும் வந்தது. நல்ல வேளையாக எங்கள் கூபேயில் எங்களை தவிர வேறு யாருமில்லை. அம்மாவின் முலைகளை பற்றி அவள் தோழி சொன்ன கமெண்ட் என்னை 'இன்று எப்படியும் அம்மாவை சுவைத்து விடலாம்' என்று வெறியுடன் நினைக்கத் தோன்றியது. பட்டு புடவையிலிருந்து வழ வழப்பான ஷிபான் புடவைக்கு மாறியிருந்தாள். எந்த புடவை கட்டியிருந்தாலும், அம்மாவின் அழகும் சுத்தமும் தனிரகம்தான். காலையில் பட்டு புடவையில் கம்பீரமாக தெரிந்தவள், இப்போது ஷிபான் சேலையில் ஸ்மார்ட்டாக தெரிந்தாள். அம்மா அணிந்திருந்த மெல்லிய ஷிபான் புடவை மடிப்பில்லாத ஒற்றையில் அவளின்
ஜாக்கெட்டையும், இடுப்பையும் மிக மெல்லியதாக காட்டியது. என் உணர்ச்சிகளை மிகுந்த கடினத்துடன் மறைத்து சாதாரணமாக நடந்து கொண்டேன்.
ட்ரெயின் கொஞ்ச தூரம் தூக்கம் வருவது போல கை கால்களை முறுக்கி கொட்டாவி விட்டேன்.
"சந்த்ரு... உனக்கு தூக்கம் வந்தா படுத்துக்கோயேன்..." என்று அம்மா சொன்னதும் சட்டென்று அம்மாவின் மடியிலேயே படுத்துக் கொண்டேன். அம்மாவின் மடியில் படுப்பதே தனி சுகம்தான். அம்மாவின் மென்மையும் அவள் புடவையின் சலசலப்பும், அந்த தனிமையும் எனக்கு போதையாக இருந்தது. படுத்து கொண்டதும் அம்மா என் தலைமுடிகளை தன் கையால் நீவி விட்டாள். ஆனால் பயம் காரணமாக என்னால்தான் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. பக்க வாட்டில் தலை வைத்து படுத்திருப்பதைவிட குப்புற படுத்தால், ஒரு கையால் அம்மாவின் தொடையையும் மற்ற கையால் அம்மாவின் பிருஷ்டத்தையும் பிடிக்கலாம் என்று எண்ணி பொசிஷன் மாறினேன். அப்படியே என் தலையை அம்மாவின் மடியில் இன்னமும் ஆழமாக பதித்தேன். திட்டமிட்டபடியே இடது கையால் அம்மாவின் வலது தொடையையும், வலது கையால் அம்மாவின் பிருஷ்ட பாகத்தையும் அழுந்த பிடித்து இறுக்கிக் கொண்டேன். அம்மாவிடமிருந்து எதிர்ப்பு ஒன்றும் வரவில்லை. ஜட்டிக்குள் என் தண்டு மெள்ள தினவெடுத்தது. அம்மா இப்போது தன் இரண்டு கைகளையும் சேர்த்து என் தலையை கோதி விட்டாள். என் முகம் முழுவதும் அம்மாவின் இரண்டு மென்மையான தொடைகளுக்கும் இடையில் பதிந்து கிட்டத்தட்ட அம்மாவின் பெண்மையை முட்டியது. புடவையும் பாவாடையும் மட்டுமே தடுத்தன. இடது கையால் அம்மாவின் தொடைகளை வருடிக் கொண்டே, வலது கையால் அம்மாவின் பிருஷட்டத்தை அழுத்தினேன். இன்னமும் அம்மாவிடமிருந்து எந்தவித எதிர்ப்பும் இல்லை, அதே சமயம் எனக்கு சம்மதமாக சைகையும் இல்லை. காமத்தினூடே எனக்கு பயமும் வந்தது. திடீரென்று அம்மா கோபித்து கொண்டால் என்னாவது? மேற்கொண்டு தைரியம் இல்லாமல் களைப்பில் அப்படியே தூங்கிவிட்டேன்.
சென்னை வந்ததும்தான் எழுந்தேன். எழுந்தவுடன் முன்னிரவு நான் எடுத்த முயற்சி ஞாபக்த்திற்கு வந்தது. அம்மாவை பார்த்தேன். அம்மா முகத்தில் ஒன்றும் தெரியவில்லை. சாதாரணமாகத்தான் இருந்தாள். இன்னும் கூட முயற்சி செய்திருக்கலாமோ என்று தோனியது. அடடா... ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பத்தை தவற விட்டு விட்டோமே என்று வருத்தமாக இருந்தது. ஆனால் அடுத்த வாரமே என்னுடைய நெடுநாள் தாகம்
தீரும் என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது.
மீண்டும் அம்மாவை நினைத்து கொண்டு கையடிக்கும் பழைய வாழ்க்கைக்கு திரும்பினேன். நாங்கள் சென்னை வந்து சேர்ந்த ஒருவாரத்தில் அப்பா மீண்டும் டெல்லிக்கு போக வேண்டியிருந்தது. அப்போதும் எனக்கு அந்த அருமையான வாய்ப்பு கிடைக்கும் என்று தெரியாது. டெல்லியில் காலையில் பத்து மணிக்கு மீட்டிங், அதனால் விடிகாலை ப்ளைட் பிடித்தால் போய் விடலாம் என்று அப்பாவும், அவருடைய சக அதிகாரிகளும் முடிவு செய்திருந்தார்கள். நான்கு மணிக்கு ப்ளைட், அதனால் மூன்று மணிக்கே ஏர்போர்ட்டில் இருக்க வேண்டும். வழக்கமாக அம்மாவோ இல்லை நானோதான் அப்பாவை ஏர்போர்ட்டில் வழி அனுப்பி வைத்து விட்டு வருவோம். அன்று அந்த விடிகாலையில் எனக்கு ரொம்பவும் தூக்கிக் கொண்டு நின்றது. வழக்கம் போல அம்மாவை நினைத்து சுகமான சுகத்துடன் கை அடித்து முடிக்கவும் அம்மா என் அறைக்கு வரவும் சரியாக இருந்தது. என்னை எழுப்பி ஏர்போர்ட்டுக்கு வரச்சொன்னாள். அம்மா சொல்லை என்றுமே தட்டாத பிள்ளையாக நானும் எழுந்து முகம் மட்டும் அலம்பிக் கொண்டு தயாரானேன். ஆனால் அம்மா அந்த விடிகாலையிலும் குளித்து முடித்து புத்தம் புதிய வெள்ளை மலர் போல பளிச்சென்று வெள்ளை புடவை, வெள்ளை ஜாக்கெட்டில் இருந்தாள். வெள்ளை ஜாக்கெட்டின் உள்ளே அம்மாவின் கருப்பு நிற
பிரா கவர்ச்சியுடன் தெரிந்தது. அப்பாதான் கார் ஓட்டினார். போகும் வழியில் தன்னுடைய சக அலுவலரையும் அழைத்துக் கொண்டு ஏர்போர்ட் போனோம்.
அப்பா உள்ளே போனதும் நானும் அம்மாவும் புறப்பட தயாரானோம். அன்று ஏர்போர்ட்டில்யாந்த விடிகாலையிலும் வழக்கத்துக்கு மாறாக
நிறைய கூட்டம். வளைகுடா நாட்டிலிருந்த வந்திருந்த ஏதோவொரு �ப்ளைட்டிலிருந்து அப்போதுதான் ஜனங்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். திடீரென்று ஒரு வயதான பெண்மணி, "என் செல்லமே.....எப்படிய்யா இருக்க...ராஜா...கண்ணா...குழந்தே..." என்று அழுகையினூடே தன் மகனை கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அனேகமாக அந்த ஆள் வெகு நாட்களுக்கு பிறகு வருபவனாக இருக்க வேண்டும். அம்மாவின் பாச பிணைப்பில் அந்த ஆள் சந்தோஷத்தின் ஊடாக சங்கடத்தில் நெளிந்தான். அந்த பெண்மணியோ தன் மகனை விடுவதாக இல்லை. அந்த காட்ச்சியை பார்க்க எனக்கு சிரிப்பாக இருந்தது. நான் மட்டும் சிரிக்கவில்லை. கூட இருந்தவர்களும் சந்தோஷத்தில் சேர்ந்து சிரித்தார்கள். அந்த அம்மா தன் மகன் மேல் உள்ள பாசத்தை வெளிப்படுத்திய விதம் எனக்கு சிரிப்பு வந்தாலும் ஆச்சரியமளித்தது. இப்படி கூடவா இருக்க முடியும்? என்னதான் இருந்தாலும் அந்த ஆளுக்கு முப்பது வயதாவது இருக்கும். இந்த வயதில் கூட இப்படியா கட்டி பிடித்து முத்தம் கொடுப்பது? அதுவும் நடு ரோட்டில்?
வரும் போது நானே காரை ஓட்டினேன். அந்த காட்சியை நினைத்து மீண்டும் சிரித்து விட்டேன்.
"என்ன சிரிப்பு...சந்த்ரு?" என்று அம்மா கேட்டாள்.
"இல்லம்மா...அந்த ஆள் ரொம்ப நாள் தள்ளி இப்பத்தான் ஊருக்கு வந்திருக்கான் போல இருக்கு... அவனோட அம்மா ஏர்போர்ட்டுன்னும் பாக்காம அந்த ஆளை கட்டி பிடிச்சி கொஞ்சிண்டிருக்கா... அதுவுமில்லாம அந்த ஆளை 'குழந்தை...கண்ணா...' ன்னு சொல்லி முத்தம் கொடுத்தா பார்... எனக்கு சிரிப்பு வந்திடிச்சி... அதான்" என்று சொல்லி மேலும் சிரித்தேன். ஆனால் அம்மா சிரிக்கவில்லை. முகத்தை சீரியஸாக வைத்து கொண்டு,
"இதுல என்ன சிரிப்பு வேண்டியிருக்கு...எத்தனை வருஷம் கழிச்சி தன்னோட பிள்ளையை பார்க்கிறாளோ என்னமோ! அதான் கொஞ்சம் எமோஷனலா ஆயிட்டா..."
"அதுக்காக நடு ரோட்டிலயா... கட்டி பிடிச்சி முத்தம் கொடுப்பா?" என்று நான் சிரிப்பை நிறுத்தாமல் சொன்னேன்.
"உனக்கு அம்மாவோட பாசம் இப்ப புரியாது...அதான் சிரிப்பா இருக்கு..." என்று அம்மா விடாமல் தொடர்ந்தாள்.
"என்னம்மா...நீ... அந்த ஆள் என்ன குழந்தையா...கல்யாணமே ஆகியிருக்கும்... மினிமம் அந்த ஆளுக்கு முப்பது வயசிருக்கும்..." என்றேன்.
"வயசானா என்ன? ஒரு அம்மாவுக்கு தன் பிள்ளை என்னைக்குமே குழந்தைதான். பெத்த பாசம் அப்படி! வயசென்ன ஒரு ப்ராப்ளமா?" என்றாள்.
"சும்மா இரும்மா...தோளுக்கு மேல வளர்ந்துட்டா தோழன்னுதான சொல்றா!... என்ன குழந்தை வேண்டியிருக்கு?" என்றேன்.
"உனக்கு புரியல... சந்த்ரு... ஒரு அம்மாவுக்கு தன்னோட பிள்ளை சாகற வரைக்கும் குழந்தைதான்..." என்று சீரியஸாக சொன்னாள்.
"கமான் அம்மா... வயசான ஆளை குழந்தை மாதிரி ட்ரீட் பண்ண முடியுமாம்மா?" என்று நானும் சீரியஸாக அம்மாவுடன் விவாதத்தில் இறங்கினேன்.
"ஏன் முடியாது? ஒரு அம்மாவால முடியும். அதான் அம்மா பாசம். அம்மாவால முடியாதது எதுவும் இல்லை" என்று அம்மா தீர்மானமாக சொன்னாள்.
"என்னம்மா... அம்மாவால முடியும்னா கூட ஒரு பையனால அதை எப்படி அக்செப்ட் பண்ண முடியும்? அந்த ஆளை நீ பார்த்தியோ இல்லியோ...ரொம்ப எம்பராஸிங்கா பீல் பண்ணலை?" என்று கேட்டேன்.
"ஏன்... நீயும் அந்த மாதிரிதான் எடுத்துப்பியா?...உன்ன பெத்த அம்மாதானன்னு பாசிடிவ்வா எடுத்துக்க மாட்டியா?" என்றவுடன் எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. விஷயம் கடைசியில் எங்கள் பக்கம் திரும்பியிருக்கின்றது. நான் ஒன்றும் சொல்லாமல் மௌனமாக இருந்தேன். அம்மா விடாமல் லேசாக சிரித்துக் கொண்டே.
